Desperacja

Jesień 1862 roku. Carska policja tropi w Warszawie konspiratorów. Jej szef, płk Huber (Janusz Zakrzeński), wpada na trop emisariusza gen. Mierosławskiego. Wysłannik przekazuje studentowi malarstwa, Marcinowi (Krzysztof Ibisz) odezwę generała i jego zgodę na dowodzenie oddziałami powstańców. Policja przeprowadza u młodego malarza rewizje. Studenta ratuje spotkana przypadkiem Katarzyna (Maria Mielnikow-Krawczyk). Marcin zostaje jej kochankiem i zamieszkuje w wynajętej dla niego pracowni. Tymczasem Katarzyna pracuje dla Hubera. Kolaboracja ma jej pomóc w wyjednaniu powrotu męża z zesłania. Marcin z kolegami postanawia utworzyć nową komórkę konspiracyjną. Cyganka wróży mu zdradę i krew. Wkrótce Marcin z Katarzyną jadą do Drezna na spotkanie z Mierosławskim. Za nimi podąża szpicel Hubera, major Woroncow (Leszek Zdybał). Kiedy kochankowie wracają do Warszawy, Katarzyna chce ukryć Marcina przed pułkownikiem, który żąda wydania spiskowców. Dziewczyna odmawia i trafia do cytadeli. Wybucha powstanie styczniowe. Katarzyna, w kibitce pod eskortą Woroncowa, jedzie na zesłanie. Atakuje ich oddział powstańców, wśród których jest Marcin. W walce giną Woroncow i malarz. Film określany był jako hybryda, zawierająca elementy aż czterech gatunków - melodramatu, filmu historycznego, sensacyjnego oraz dramatu psychologicznego.