Kamienie na szaniec

Maciej Aleksy Dawidowski "Alek", Tadeusz Zawadzki "Zośka" i Jan Bytnar "Rudy" to absolwenci warszawskiego liceum działający w harcerstwie. Pochodzą z domów, w których żywe są patriotyczne tradycje. Ich plany na przyszłość burzy wybuch wojny, który stawia ich przed dramatycznymi wyborami. Zośka pragnie, by harcerze włączyli się do walki zbrojnej. Rudy uważa, że powinni unikać bezpośredniej konfrontacji z okupantem. Obaj aktywnie uczestniczą w akcjach małego sabotażu, wykazując się pomysłowością i brawurą. Zrywają hitlerowskie flagi i kolportują ulotki. Czasy, w których przyszło im wkroczyć w dorosłość, nie pozwalają zwyczajnie cieszyć się młodością i rozwijać pasji. Mężczyźni są świadkami tragedii mieszkańców okupowanej stolicy - w tym ulicznych egzekucji. W 1942 roku Alek, Rudy i Zośka stają się członkami Grup Szturmowych uformowanych do walki zbrojnej z wrogiem. W marcu 1943 roku Rudy wraz z ojcem zostają aresztowani przez gestapo. Podczas przesłuchań Jan jest bity i torturowany. Zośka i jego towarzysze od razu rozpoczynają przygotowania do odbicia przyjaciela. Do decydującego starcia dochodzi pod Arsenałem.